Het feit dat mens en dier geslachtelijke behoeften hebben, vindt in de biologie zijn uitdrukking in het axioma van een ‘geslachtsdrift’. Men volgt daarbij de analogie met de drift tot voedselopname, de honger. De omgangstaal kent voor de geslachtsdrift geen aanduiding die met het woord ‘honger’ correspondeert, de wetenschap gebruikt de term libido. De populaire mening maakt zich zeer concrete voorstellingen over de aard en eigenschappen van deze geslachtsdrift. Ze zou in de kinderjaren ontbreken, voor het eerst optreden ten tijde van en in samenhang met het rijpingsproces van de puberteit, zich uiten in de verschijnselen van onweerstaanbare aantrekking die het ene geslacht op het andere uitoefent, en haar doel zou de geslachtelijke vereniging zijn, althans de handelingen op de weg daarheen. Wij hebben echter alle reden deze voorstelling van zaken als een zeer ongetrouwe weerspiegeling van de werkelijkheid te beschouwen; bij scherper toezien blijkt ze te wemelen van fouten, onnauwkeurigheden en overhaaste conclusies. (p. 19)

De populaire theorie van de geslachtsdrift komt prachtig overeen met de dichterlijke fabel van de deling van de mens in twee helften—man en vrouw—die zich in de liefde trachten te herenigen. Daarom is het zeer verrassend te vernemen dat er mannen zijn voor wie niet de vrouw maar de man, en vrouwen voor wie niet de man maar de vrouw het seksuele object vormt. Men noemt zulke mensen contrair-seksuelen, of beter gezegd, geïnverteerden, het feit zelf noemt men inversie. Het aantal van zulke personen is zeer aanzienlijk, alhoewel moeilijk met zekerheid te bepalen. (p. 20)

De wetenschap kent echter gevallen waarin de geslachtskenmerken vervaagd lijken en de bepaling van het geslacht dus—in de eerste plaats op anatomisch gebied—wordt bemoeilijkt. De genitaliën van deze mensen verenigen mannelijke en vrouwelijke kenmerken in zich (hermafroditisme). In zeldzame gevallen zijn beide geslachtsapparaten naast elkaar ontwikkeld (werkelijk hermafroditisme); in verreweg de meeste gevallen ziet men dat beide zijn geatrofieerd. Belangwekkend aan deze abnormaliteiten is echter dat ze op een on­verwachte wijze ons begrip van de normale vormen vergemakkelijken. Een zekere mate van anatomisch hermafroditisme behoort namelijk tot de norm; bij geen enkel normaal gevormd mannelijk of vrouwelijk individu ontbreken de sporen van het apparaat van het andere geslacht, die ofwel als rudimentaire organen zonder functie voortbestaan, óf zodanig zijn omgevormd dat ze andere functies kunnen overnemen. Op deze allang bekende anatomische feiten berust de opvatting van een in oorsprong biseksuele aanleg, die in de loop van de ontwikkeling in monoseksualiteit verandert, met behoud van kleine overblijfselen van het geatrofieerde geslacht. Het lag voor de hand om deze zienswijze te transponeren naar het psychische terrein en inversie met al haar varianten als de uitdrukking van een psychisch hermafroditisme op te vatten. Voor de oplossing van het probleem was alleen nog een geregeld samengaan van inversie met de psychische en somatische tekenen van hermafroditisme nodig.

Zo nauw mag men zich de betrekkingen tussen de veronderstelde psychische en de aanwijsbare anatomische tweeslachtigheid niet voorstellen. Wel ziet men bij geïnverteerden vaak een algemene verzwakking van de geslachtsdrift (Havelock Ellis [1915]) en een geringe anatomische atrofie van de geslachtsorganen. Vaak, maar beslist niet altijd of zelfs maar in de meeste gevallen. Men moet dus erkennen dat inversie en somatisch hermafroditisme al met al onafhankelijk van elkaar zijn.

Ware dit anders, dan zou het onbegrijpelijk blijven waarom mannelijke prostitué’s die de geïnverteerden hun lichaam aanbieden—tegenwoordig evengoed als in de Oudheid—in alle uiterlijkheden van kleding en houding de vrouwen kopiëren; deze nabootsing zou dan immers een belediging moeten zijn van het ideaal der geïnverteerden. Bij de Grieken, bij wie onder de geïnverteerden de meest masculiene mannen voorkwamen, is het duidelijk niet het masculiene karakter van de knaap, maar zijn fysieke verwantschap met de vrouw en zijn vrouwelijke geesteseigenschappen—schroom, terughoudendheid, leergierigheid en hulpbehoevendheid—die de liefde van de man deden ontgloeien. Zodra de knaap een man werd, hield hij op een seksu­eel object voor mannen te zijn en werd misschien zelf een knapenmin­naar. Het seksuele object is dus in dit geval, zoals in vele andere, niet van hetzelfde geslacht, maar een combinatie van beiderlei geslachtskenmerken, een compromis als het ware tussen een impuls die naar de man, en een impuls die naar de vrouw verlangt, met als gehandhaafde voorwaarde de mannelijkheid van het lichaam (van de genitaliën)—het is om zo te zeggen de weerspiegeling van de eigen biseksuele aard. Ondubbelzinniger ligt de situatie bij vrouwen; als zij actief geïnverteerd zijn, dragen ze heel vaak de somatische en psychische kenmerken van de man en eisen ze van hun seksuele object vrouwelijkheid, hoewel ook hier een bonter beeld zou ontstaan indien onze kennis dieper reikte. (p.28)

Hoewel de psychoanalyse tot op heden de oorsprong van inversie niet volledig heeft opgehelderd, heeft ze haar psychische ontstaansmechanisme blootgelegd en de relevante probleemstellingen aanzienlijk verrijkt. Bij alle onderzochte gevallen hebben wij vastgesteld dat de latere geïnverteerden in hun eerste kinderjaren een fase van zeer intensieve, maar kortstondige fixatie aan de vrouw (meestal aan de moeder) doormaken, na het overwinnen waarvan ze zich met de vrouw identificeren en zichzelf als seksueel object kiezen, oftewel vanuit hun narcisme jeugdige en op henzelf lijkende mannen opzoeken, die ze op dezelfde manier willen liefhebben als hun moeder van hen heeft gehouden. Verder hebben wij vaak geconstateerd dat vermeende geïnverteerden allerminst ongevoelig voor de bekoorlijkheden van vrouwen waren, maar de door vrouwen gewekte excitatie doorlopend naar een mannelijk object transponeerden. Zo herhaalden zij hun hele leven lang het mechanisme waardoor hun inversie was ontstaan. Hun dwangmatige zoeken naar de man bleek gedetermineerd door hun rusteloze vlucht voor de vrouw. (voetnoot p. 28)

"Het psychoanalytische onderzoek verzet zich zeer resoluut tegen de poging om homoseksuelen als een specifiek geaarde groep van de andere mensen af te zonderen. Door ook andere dan de manifest geuite vormen van seksuele excitatie te bestuderen komt ze te weten dat alle mensen tot homoseksuele objectkeuze in staat zijn en deze keuze ook in hun onbewuste hebben voltrokken. Wat meer is, in het normale zielenleven spelen de bindingen van libidineuze gevoelens aan personen van het eigen geslacht als factor geen geringere, en als motor van ziekte zelfs een grotere rol dan die met betrekking tot het tegenovergestelde geslacht. De psychoanalyse beschouwt het feit dat de objectkeuze losstaat van het geslacht van het object—de gelijkelijk vrije beschikking over mannelijke en vrouwelijke objecten zoals men bij kinderen, in primitieve toestanden en in voorhistorische tijden kan waarnemen—veeleer als de oorspronkelijke vorm, waaruit zich door inperking naar één van beide kanten zowel het normale als het inversietype ontwikkelt. In psychoanalytische zin is dus ook de exclusieve belangstelling van de man voor de vrouw een probleem dat opheldering behoeft en geen vanzelfsprekendheid, die als een in wezen chemische aantrekking geïnterpreteerd moet worden. De beslissing over het definitieve seksuele gedrag valt pas na de puberteit en is de resultante van een vooralsnog onafzienbare reeks factoren, van deels constitutionele, deels accidentele aard. Natuurlijk kunnen sommige van deze factoren zo overmachtig uitvallen dat ze het resultaat in hun geest beïnvloeden, maar over het algemeen wordt de veelheid van bepalende factoren weerspiegeld door de verscheidenheid van vormen die het manifeste seksuele gedrag van de mensen ten slotte aanneemt. Bij de inversietypen kan men steevast het overheersen van archaïsche constituties en primitieve psychische mechanismen bevestigen. De kracht van de narcistische objectkeuze en het vasthouden aan de erotische betekenis van de anale zone komen daarbij als voornaamste kenmerken naar voren. Men wint er echter niets bij wanneer men op grond van deze constitutionele eigenaardigheden de meest extreme inversietypen van de andere afzondert. Wat bij hen een schijnbaar toereikende grond [voor inversie] is, valt even goed, alleen in zwakkere vorm, aan te tonen in de constitutie van overgangstypen en bij manifest normale mensen. Ook al is het verschil in uitkomst van kwalitatieve aard, de analyse toont dat het verschil in de determinanten alleen kwantitatief is. Van de accidentele invloeden op de objectkeuze vonden wij de frustratie (seksuele intimidatie op een vroeg tijdstip) opmerkelijk en onze aandacht werd ook gevestigd op de belangrijke rol die de aanwezigheid van beide ouders speelt. Het wegvallen van een sterke vader in de kindertijd bevordert niet zelden de inversie. Ten slotte mag men de eis formuleren dat de inversie van het seksuele object begripsmatig streng van de vermenging van geslachtskenmerken bij het subject wordt gescheiden. Een zekere mate van onafhankelijkheid is ook in deze relatie onmiskenbaar.